Συνήθως, σε καιρούς μεγάλων κρίσεων και πολέμων, ο δυνατός γίνεται δυνατότερος και ο αδύναμος ακόμη πιο αδύναμος. Ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας αυτό το δεδομένο έχει ανατραπεί.

Ένα αόρατο σωματίδιο με βαρύτητα μεγατόνων ήρθε να μας δείξει πως στις ανισοκατανομές της φύσης, υπάρχει ακόμη μία ανισότητα που κάνει τους πάντες και τα πάντα να είναι ίσα απέναντί της. Σχήμα οξύμωρο;  Σίγουρα ναι. Όσο και πραγματικό.

Στη ζωή, όμως, τα παράδοξα έχουν ενδιαφέρον. Κινητοποιούν μια ολόκληρη στρατιά σκέψεων που τρέχουν ασταμάτητα να βρουν απάντηση στα ακατανόητα νοήματά τους. «Πώς στο καλό έγινε αυτό τώρα;», «Τι προηγήθηκε;», «Τι θα ακολουθήσει;». Ερωτήματα που για χρόνια δεν μας προβλημάτιζαν σχεδόν ποτέ και για τίποτα. Ούτε καν για τα πιο απλά, καθημερινά πράγματα που -από ό, τι φαίνεται- θεωρούσαμε δεδομένα.  Δεδομένα μέσα σε στάσιμα νερά που λεκιάζουν το μυαλό και το κάνουν να μοιάζει αδιάφανο. Μπλεγμένο ανάμεσα στα αγκάθια αυτού που έμαθε να αναγνωρίζει ως κανονικότητα. Κι έτσι, μες στην κανονικότητά του, έπαψε να διεγείρεται από την έξαψη της περιέργειας. Μέχρι να γίνει το μεγάλο μπουμ. Η κρίση. Το παράδοξο. Το τραύμα. Το φοβογόνο. Το λυστρικό. Το ανατρεπτικό. Το στενάχωρο. Το ελπιδοφόρο. Αυτό που μας αφορά ΌΛΟΥΣ. Η επιβίωσή μας σε ένα «σύμπαν» όπου ο αέρας που αναπνέουμε δεν θεωρείται δεδομένος.

Και ξάφνου! Οβίδες ερωτηματικών. Απορίες. Απαντήσεις. Και ξανά απορίες. Και ξανά απαντήσεις… Θυμίζει λίγο από την ξεχασμένη παιδική μας ηλικία που κάθε ορατό σωματίδιο φάνταζε στα μάτια μας μεγάλο και η ύπαρξή του γεννούσε αυτόματα άπειρα «γιατί».

«Γιατί μπαμπά η θάλασσα δεν ξεχειλίζει;» «Αφού η γη είναι στρογγυλή, γιατί δεν κουτρουβαλάμε καθώς περπατάμε;» «Αφού τελειότητα δεν υπάρχει, γιατί υπάρχει η λέξη τελειότητα;» Κι έπειτα, ενήλικες απαντήσεις που δεν ικανοποιούν, γεννούν ξανά στην ίδια λούπα: «Γιατί;», «Πώς;», «Άραγε;».

Μέσα σε ένα σύμβολο, σε ένα μικρό ερωτηματικό, η βίβλος της ζωής. Της κάθε ζωής. Που να ξέραμε όταν ήμασταν παιδιά πως εκείνη η αθώα απληστία για περισσότερες απαντήσεις θα κουβαλούσε μέσα της την πιο φιλοσοφημένη ίσως καμπή της πορείας μας σε αυτό τον κόσμο; Τότε δεν το ξέραμε. Τώρα όμως, ναι. Δεν χρειάζεται να γίνουμε πάλι παιδιά. Άλλωστε η παιδικότητα ποτέ δεν χάνεται. Δεν διαγράφεται. Δεν ακυρώνεται. Μπορούμε απλά να θυμηθούμε πώς είναι να ενδιαφέρεσαι. Να απορείς. Να διερωτάσαι. Για σένα, για τον άλλον, για όλους. Και μάλιστα, δεν χρειάζεται καν να υπάρχει πάντα κάποια απάντηση. Το νοιάξιμο είναι αλεξικέραυνο. Αρκεί για να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Και παρόλο που η γη είναι στρογγυλή, ακόμη και αν κουτρουβαλήσουμε, θα υπάρχει πάντα κάποιο χέρι να μας σηκώσει.