Η καθημερινότητα, μέσα στην αβεβαιότητά της, δημιουργεί, διατηρεί, μεταλλάσσει φόβους και παρορμήσεις.

Άλλοτε ως ενήλικες τείνουμε να παρεμβάλλουμε κάποια ώριμη σκέψη πριν από τις πράξεις μας, άλλοτε ως παντοτινοί έφηβοι τείνουμε να αγνοούμε (ή πιο σωστά να αρνούμαστε) κάθε επικινδυνότητα.
Η ιστορία μας σε αυτή την κρίση μέχρι τώρα δείχνει πως η ισορροπία μεταξύ ωριμότητας κ παρόρμησης είναι η καλύτερη που θα μπορούσε να είναι. Σε καιρό δύσκολο γίναμε μια γροθιά. Νοιαστήκαμε για τον συνάνθρωπο μαζί. Συμπονέσαμε μαζί. Φοβηθήκαμε μαζί. Και τώρα καλούμαστε να βγούμε από τη δυσκολία μαζί. Κάθε επόμενο βήμα μένει να το περπατήσουμε μαζί. Και κάθε δυσκολία να την αντιμετωπίσουμε μαζί.
Σε όσα θα έρθουν, ας έχουμε ελπίδα. Και ας αθροίσουμε τις αγκαλιές που στερηθήκαμε τόσο καιρό για να τις δώσουμε και να τις λάβουμε όλες μαζεμένες όταν η ελπίδα θα γίνει πραγματικότητα!